یادداشتی بر روز جهانی تئاتر

 

 

 

 

سلام به:

همه‌ی تئاتری ها و همه‌ی غیر تئاتری ها، همه‌ی دوستان، دوستداران و آشنایان با تئاتر و همه‌ی ناآشنایان و کمترآشنایان با تئاتر

 

این روز فرخنده را هم به حضور یکایک اعضای محترم و شریف جامعه بزرگ تئاتر جهان و ایران زمین و هم به یکایک اعضای محترم و شریف خارج از جامعه تئاتر تبریک، تهنیت و شادباش عرض مینمایم.

 

این سومین یادداشتی است که به مناسبت روز جهانی تئاتر توفیق نوشتنش را یافته ام.

 

و اما بعد...

 

چند پرسش ریشه ای، کلیشه ای، اساسی با پاسخ هایی از جنس خودشان!

 

پرسش ۱) چرا تئاتر؟

در چرایی و فلسفه و علت و ضرورت وجودی و تحلیل و تجلیل و تفسیر و تبیین و توضیح ... این پرسش مهم، در طول تاریخ پیدایش تئاتر، کتاب‌ها، مقاله ها، رساله ها، نوشته شده، سمینارها، نشست ها، همایش ها، کنفرانس ها، جلسه ها، جشنواره ها و ... برگزار شده است که قطعا و بدون شک، یکایک خوانندگان محترم، بدانها، آگاه ترند و یا می‌توانند با رجوع به منابع، کسب آگاهی فرمایند...

 

پرسش ۲) چرا روز جهانی تئاتر؟

برای این پرسش نیز قطعا هزاران دلیل و استدلال وجود داشته که روزی را در جهان به نام تئاتر به ثبت رسانده اند... که ساده ترین پاسخش برای تئاتر جامعه ما این است که رسالتی باشد بر دوشمان تا در این روز کمی بیشتر از تئاتر حرف بزنیم، بخوانیم و بنویسیم، تا اهمیت و فواید و ارزش هایش را بهتر و بیشتر بشناسیم و بشناسانیم و همچنین دغدغه ها و کم و کاستی های روند و مسیر اجراییش را بررسی و تبیین نماییم...

 

 

پرسش ۳) تئاتر شهرستان چیست؟

 

«یعنی تئاتری که در غیر پایتخت محترم، و در شهرستانی در داخل، تمرین، تولید و اجرا می‌شود!»

 

پرسش ۴) هنرمند تئاتر شهرستان کیست؟

 

«یعنی شخص انسان هنرمندی که در غیر پایتخت محترم و در شهرستان، به تمرین، تولید و اجرای تئاتر می‌پردازد!»

 

 

حال بیاییم فرض کنیم که موردهای پرسش ۳ و پرسش ۴ کمرنگ، کم رونق و کم فروغ شوند یا روزی اصلا نباشند... 

 

آنگاه دقیقا چه خواهد شد؟

 

طبیعتاً به تدریج و به مرور زمان، موردهای پرسش ۱ و ۲ نیز کمرنگ، کم رونق و کم فروغ خواهند شد و یا روزی اصلا نخواهند بود...

 

(پرسش ۵ ) حال برای اینکه موارد ۳ و ۴ کمرنگ، کم رونق و کم فروغ نشوند، باشند، باقی بمانند و از بین نروند، چه کار باید کرد؟

 

در پاسخ به این پرسش، مهمترین واژگان کلیدی و کلید واژه های ریشه ای و اساسی پرسش های ۳ و ۴ را استخراج میکنیم...

 

الف) هنرمند تئاتر

 

ب) تمرین، تولید و اجرای تئاتر

 

برای ماندن و مانایی کلید واژه (الف) آنچه به ذهن متبادر می‌شود از جنس وجود و حضور کلید واژه های ریشه ای، کلیشه ای و اساسی زیر است:

زندگی، سرزندگی، خلاقیت، تفکر، اندیشیدن، احساس، احترام، عزت نفس، آبرو، انگیزه، نشاط، ارتزاق، اشتغال، درآمد، زنده ماندن، دوست داشته شدن، اهمیت داشتن، جایگاه داشتن، وقت، انرژی، حوصله، پول، ...

 

برای ماندن کلید واژه (ب) نیز آنچه به ذهن متبادر می‌شود از جنس وجود و حضور کلید واژه های ریشه ای، کلیشه ای و اساسی زیر است:

منابع انسانی، عوامل انسانی و اجرایی، تأمین منابع، بستر، ساختار، زیرساخت، تماشاخانه، پلاتو، بلک باکس، سالن، آمفی تئاتر، اتاق تمرین، تماشاگر، عرضه، تقاضا، بلیط فروشی، تهیه کننده، استقبال، حامی، مردم، دولت، حمایت، پول، ...

 

( پرسش ۶ ) پاسخ پرسشهای ۳، ۴، ۵ را دقیقا از چه شخص یا اشخاصی مطالبه کنیم و بپرسیم؟ به واقع متولی اصلی تئاتر در جامعه ما کیست؟ کجاست؟

 

در پاسخ به این پرسش نیز باز هم آنچه به ذهن می‌رسد، شاید پاسخی از جنس تقویت ساختار، زیرساخت و تشکیل یک سازمان باشد... سازمانی برای ماندن تئاتر در خارج از پایتخت محترم... سازمانی برای تئاتر شهرستان ها...

 

لذا به نظر می‌رسد تاسیس سازمان تئاتر به عنوان یکی از راهکارهای مانایی تئاتر در شهرستانها باشد و تمنا داریم «به تاسیس سازمان تئاتر جدی تر فکر شده و تأسیس سازمان تئاتر جدی گرفته شود»

 

و اما مهمترین مطالبه و درخواست برای تئاتر شهرم قوچان، برای سومین بار و سومین دوره یادداشت، شاید این باشد:

«ساخت و احداث یک تماشاخانه یا پلاتو یا بلک باکس یا سالن تئاتر به روز، حرفه ای و مستقل...

 

باشد تا هنر تئاتر در شهرستانها باقی بماند و هنرمندان تئاتر شهرستانها مانا، سرشار و سربلندتر باشند و باقی بمانند انشاالله...

 

۷ فروردین ۱۴۰۳

 

پوریا قصابی / خراسان / قوچان