یادداشتی کوتاه بر حسب رسالت هنری

 

 

 

 

 

به قلم: پوریا قصابی

 

 

 

‌تقدیم با احترام به «نبض»ها، «قلب»های تپنده و «آن»های جامعه؛ به همه‌ی «آن»هایی که به نحوی «رسالت» خبرنگاری دارند؛

 

اگر جامعه به مثابه «سیستمی پویا» فرض شود، بدون شک:

خبرنگاران؛ از جمله پویاترین، پیش‌بین ترین، پیشگیرترین، پیشگام ترین و پیشران ترین عناصر، اجزا و ارکان این سیستم پویا و زنده هستند؛

 

خبرنگاران؛ «هوش»های طبیعی و «طبیعت»های هوشمند و خلاقه ای هستند که درک، دریافت و شناخت به هنگام و صحیحشان از «آن»ها، «لحظه»ها، «رویداد»ها و تمرکز نگاهشان بر «آن»ها، «لحظه»ها و «رخداد»ها موجب زنده ماندن و زنده بودن «آن» به «آن» و «لحظه» به «لحظه» همه ی اجزای سیستم و کلیه نهادهای جامعه می‌شوند و به نوعی مدافعان «رویکرد»های درست و «ترویج»دهندگان درستی، راستی، نیکی، نیکویی و زیبایی هستند؛

 

خبرنگاران؛ عقلای هوشمند و اندیشمندی هستند که انتقال، تفهیم و ادراک شدن ها، کنش ها و واکنش های جهانی و منطقه‌ای مرهون و مدیون رسالت ذاتیشان است؛

 

خبرنگاران؛ در طول حیات حرفه ای و با برکت خود، موجب هم افزایی، رشد و ترقی «عقلانیت» و «خردورزی» فردی، گروهی، جمعی و اجتماعی هستند؛

 

خبرنگاران؛ «عاشقانه» با خون، قلم، قدم و اندیشه‌ خود در راه پر فراز و نشیب احیای «ارزش» و «هویت جامعه» نقش آفرینی می‌کنند؛

 

خبرنگاران؛ وجودشان، خونشان، قدمشان، قلمشان، نگاهشان، رنجشان، صبرشان، سعیشان، نقدشان، سکوتشان، فریادشان، مفید، محترم، شریف و نجیب هستند؛

 

امید امروز که مزین به نامشان شده، موجب شود، قدرشان را بیش از پیش بدانیم و جایگاهشان را بیش از پیش ارج نهیم که فایده هایش باز به جامعه و باز به خودمان باز می‌گردد و احساس هویت و پویایی سیستم-جامعه و زندگی هامان را می‌افزاید و موجب پیشرفت و توسعه متوازن و همه جانبه «جامعه» می‌شود...

 

روزشان خجسته، فرجامشان فرخنده؛

 

باقی بقایشان. انشاالله.

 

۱۷ امرداد ۱۴۰۲ ؛ عضو کوچک خانواده بزرگ تئاتر؛ پوریا قصابی.